In een wereld waar nieuws entertainment is geworden en feiten en angst hand in hand gaan, is de media weer eens aan zet met de wederopstanding van het absurde symbool van de pandemie – het mondkapje. Terwijl de medische wereld allang verder lijkt te zijn met de kennis over virusoverdracht en preventie, heeft de media blijkbaar een heimelijk verlangen naar terugkerende rituelen en routines. Hoe anders is het te verklaren dat het mondkapje, bij velen al afgeschreven als ineffectief, nu weer volop in de schijnwerpers staat?

De media, altijd hongerig naar een goed verhaal, heeft het perfecte scenario gevonden om het mondkapje nieuw leven in te blazen. In plaats van helder en kritisch te rapporteren over huidige wetenschappelijke inzichten, grijpt men terug naar het nostalgische comfort van conflicterende adviezen en dramatische koppen.

De kijker wordt weer getrakteerd op eindeloze discussies tussen experts die al dan niet expert blijken te zijn, en op alarmerende visuals van mensen die hun gelaat achter maskers verbergen – een beeld dat al te bekend is. Waarom? Omdat het scherm gevuld moet blijven en de aandacht vastgehouden moet worden. De pandemie heeft de kijkcijfers gestuwd en nu, jaren later, is de pandemie nog steeds een gouden kans voor mediakanalen om angst en onzekerheid te gebruiken als kijkcijfermagneet. Hoe meer controverse en verdeeldheid, hoe hoger de kijkcijfers, en dus hoe groter de winsten. En het mondkapje, ooit een simpel stukje textiel, is getransformeerd tot een krachtig symbool voor deze mediageleide herkansing.

Het echte verhaal, hoe de bevolking navigeren moet door een post-pandemische wereld met kennis en verantwoordelijkheid, wordt overschaduwd door de luide roep van krantenkoppen die ons terug in de tijd willen trekken. Kritische vragen ontbreken: hoe effectief waren deze mondkapjes echt? Welke lessen kunnen we trekken zonder opnieuw in dezelfde val te trappen? Dit soort genuanceerde journalistiek lijkt niet meer te passen in de snelle, slordige wereld van hedendaagse media.

Dus, terwijl de maskerade zich herhaalt op onze schermen, kunnen we ons afvragen of de media ons informeert of simpelweg amuseert. Is dit werkelijk nieuws of slechts een throwback naar de gloriedagen van hun pandemische hoogtijdagen? Eén ding is zeker: de show gaat door, en het absurde mondkapje speelt zijn rol perfect in deze cynische mediale opera.